فرزند استبدادم

فرزند استبدادم
ترسان و بي اعتماد
از ابراز خويش.
ذهاك ِمار دوشِ
كم از خود
ريزه خوار و مجيزه گوي
بالا دست.

فرزند استبدادم.



فرزند استبدادم
بي جرات اعتراضي به سرنوشت خويش
خو كرده به ديوار هاي بلند و چشم بندي كهنه
سير از جان و از فروخوردن بغضي گلو گير
بي آن كه بشكند
فرياد كند
فرو ريزد.

فرزند استبدادم.



فرزند استبدادم
سهرابي ديگر
بر صحنه ي آخر
گيج و حيرت زده از درك ابعاد فاجعه
تسليم و سر به زير
بي يقين و بي باور

فرزند استبدادم.




گور زادي بودم اي كاش
زالي
يا فرزندي كور و كر
كه رها مي شدم تا به مرگ خويش بميرم
يا بمانم
كه جان ام به لب آمده از زيستن در پناه سايه ها
از اين كينه توزي بي حاصل و
زنگار بر تيغ.



فرزند استبدادم
بازي خورده و رنجور
انبان وصله بر وصله حكمت ها و اندرز هاي شنيده و ناشنيده
اهلي شده با تقدير و آب و نان
اهل اين نزديكي
خشت بر خشت نهاده
بر باروهاي تاريخ
تلخ و بي سر انجام
بي سر انجام و تلخ.

فرزند استبدادم.
فرزند استبدادم.


شهرام غلامي
خرداد85