فردا كه نيستي

فردا كه نيستي
دلم برايت تنگ شده است.


تو مي روي.
پاييز نخواهد رفت.

غم و تاريكي در زيبايي هم مي نگرند.
تنهايي آرام و سرد مي وزد
و همه چيز انگار از هم دور مي شوند.

در اطراف
برگ هاي سوخته هنوز دود مي كنند.
زير ديوار
كلاغ ها چشم سگي نيمه جان را در مي آورند
و در افق
دستمالي خون آلود
مچاله شده
بر خاك ماليده مي شود.

نه
تو مي روي.
اين پاييز نخواهد رفت
و روز هاي فاصله
عاطل و سر در گم
در سكوت خواهند ماند.

شهرام غلامي